Good Friend (Part 4) - မိတ္ေဆြေကာင္း (အပိုင္း ၄)

(. . . . . မွ အဆက္)

ဖြင့္ဟျခင္း ႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ က်ိတ္၍ ၾကံစည္ေလ့ မရွိ။ ႐ိုးသား ပြင့္လင္း၏။ ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္ေလ့ရွိ၏။ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားကိုပင္ ရင္းႏွီးသူထံ ဖြင့္ဟတတ္၏။

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ႏႈတ္လံု၏။ ဓားလွ်ိဳလုပ္ေလ့မရွိ။ ရင္းႏွီးသူက ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္လာေသာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို မေပါက္ၾကားေအာင္ ေစာင့္ထိန္း ထားႏိုင္၏။

မိမိအေၾကာင္း မိတ္ေဆြကို ဖြင့္ဟႏိုင္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၏ သဘာဝႏွင့္ မိတ္ေဆြက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ဟလာသည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ရမည့္ ကိစၥကို မေစာင့္ထိန္းေသာ သူယုတ္မာ၏ လကၡဏာကို ပ႑ရနာဂဇာတ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ရ၏။

ပ႑ရနာဂရာဇဇာတ္

ေရွးအခါက ပ႑ရနဂါးမင္းသည္ တကၠဒြန္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ညိဳ ဆည္းကပ္၏။ ထိုတကၠဒြန္းသည္ သေဘၤာပ်က္၍ ကရမၸိယသေဘၤာဆိပ္သို႔ ေရာက္လာေသာ ကုန္သည္တည္း။ သေဘၤာပ်က္၍ အဝတ္မ်ား ဆံုး႐ံႈးရေသာ ထိုကုန္သည္ကို ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ရွိသူဟု လူတို႔က ၾကည္ညိဳၾက၏။

တစ္ေန႔ေသာ္ နဂါးတို႔ကို ဖမ္းယူ စားေသာက္ရန္ အခက္ေတြ႔ေနေသာ ဂဠဳန္မင္းသည္ နဂါးဖမ္နည္းကို ရေသ့ထံ ေမးျမန္း၏။ နဂါးမင္းထံမွ စံုစမ္းေပးရန္ ေတာင္းပန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ တကၠဒြန္းသည္ “သင္တို႕ကို ဖမ္းယူေသာ ဂဠဳန္တို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပ်က္စီး ရသနည္း”ဟု နဂါးမင္းကို ေမး၏။ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ အတိုင္အပင္ျဖစ္၍ နဂါးမင္းက မေျပာဘဲေန၏။

လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကား ဤသို႔ ျဖစ္၏။ နဂါးတို႔သည္ ေက်ာက္ခဲႀကီးႀကီးကို ငံု၍ ဝန္ေလးေအာင္ ျပဳထား၏။ ဂဠဳန္တို႔သည္ နဂါးတို႔ကို ဦးေခါင္းမွ ကိုက္ခ်ီေလ့ရွိ၏။ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ဝန္ေလးေသာ နဂါးတို႔ကို ဂဠဳန္တို႔ မသုတ္ခ်ီႏိုင္။ နဂါးကို  သုတ္ခ်ီရန္ ႀကိဳးစားေသာ ဂဠဳန္တို႔သည္ ေရနစ္ေသရ၏။

အကယ္၍ ဂဠဳန္တို႔သည္ နဂါးတို႔ကို အၿမီးမွသုတ္ခ်ီ၍ ေအာက္သို႔ တြဲလ်ားခ်လိုက္လွ်င္ နဂါးတို႔၏ ပါးစပ္မွ ေက်ာက္ခဲမ်ား ထြက္က်လာမည္။ ထိုအခါ ေပါ့ပါးသြားေသာ နဂါးတို႔ကို ဂဠဳန္တို႔သုတ္ခ်ီႏိုင္မည္။ ဤကား နဂါးတို႔၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တည္း။

တကၠဒြန္းသည္ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို နဂါးမင္းထံ အဖန္တလဲလဲ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္း စံုစမ္း၏။ နဂါးမင္းသည္ တကၠဒြန္းကို သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ထင္ၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေသာေၾကာင့္ “မည္သူ႕ကိုမွ် ျပန္မေျပာရ”ဟု ကတိေတာင္း၍ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေျပာျပလိုက္၏။

အေယာင္ေဆာင္ တကၠဒြန္းယုတ္သည္ ကတိမတည္။ နဂါးတို႔၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဂဠဳန္မင္းအား ေျပာျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဂဠဳန္မင္းသည္ နဂါးကို သုတ္ခ်ီႏိုင္၏။

ေဘးေတြ႔ေသာ္လည္းမစြန္႔ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခ်မ္းသာေနေသာ အခါ၌ ေျမႇာက္ပင့္စား၍ မျပည့္မစံု ဆင္းရဲေသာ အခါ၌ ႏွိမ့္ခ်၍ ဆက္ဆံ ေသာသူမ်ိဳး မဟုတ္။ ဆိုးတူ ေကာင္းဘက္ ဆက္ဆံႏိုင္သူမ်ိဳး ျဖစ္၏။

အခက္ေတြ႔ခ်ိန္၌ ကူညီေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို မဟာဥကၠဳသဇာတ္ႏွင့္ ကု႐ုဂၤမိဂဇာတ္တို႔၌ ေတြ႔ရ၏။

မဟာဥကၠဳသဇာတ္

ေရွးအခါက ပစၥႏၲရာဇ္ မုဆိုး႐ြာအနီး၌ ေရအိုင္ႀကီး တစ္အိုင္ရွိ၏။ ထိုအိုင္၏ ေတာင္ဘက္၌ သိန္းစြန္ အဖိုတစ္ေကာင္ ေန၏။ အေနာက္ဘက္၌ သိန္းစြန္မ ေန၏။ ေျမာက္ဘက္၌ ျခေသၤ့ ေန၏။ အေရွ႕ဘက္၌ ဝန္လိုငွက္ေန၏။ ေရအိုင္အလယ္ ေျမျမင့္ရာ အရပ္၌ လိပ္တစ္ေကာင္ ေန၏။

တစ္ခါေသာ္ သိန္းစြန္အဖိုသည္ သိန္းစြန္ အမကို မယားအျဖစ္ လုပ္ေကြ်းရန္ ေတာင္းပန္၏။ အေဆြခင္ပြန္း ရွိမွသာလွ်င္ လက္ခံမည္ဟု သိန္းစြန္မက ေျပာေသာေၾကာင့္ သိန္းစြန္ဖိုသည္ ဝန္လိုငွက္၊ ျခေသၤ့၊ လိပ္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕၏။ ထို႔ေနာက္ သိန္းစြန္တို႔ ျငားၾကၿပီး သားငယ္ႏွစ္ေကာင္ ရ၏။

တစ္ညေသာ္ မုဆိုးတို႕သည္ သိန္းငွက္တို႔ကို သတ္ရန္ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ သိန္းဖိုသည္ မယား၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း မိတ္ေဆြတို႔ကို အကူအညီေတာင္း၏။ မိတ္ေဆြတို႔ကလည္း ကူညီေသာေၾကာင့္ အႏၲရာယ္ကင္းရ၏။

မုဆိုးတို႔သည္ အလင္းေရာင္ရေအာင္ မီးဖို၍ သိန္းငွက္သိုက္ရွိရာ ထိန္ပင္ေပၚ တက္၏။ ထိုစဥ္ ဝန္လိုငွက္က အေတာင္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္သီးျဖင့္လည္းေကာင္း ေရကို ေဆာင္ယူကာ မိးဖိုကို ၿငႇိမ္းသတ္၏။ မုဆိုးတို႔သည္ ဝန္လိုငွက္ကိုပါ သတ္မည္ဟု ၿငိဳး၍ မီးညႇိၾကျပန္၏။ ငွက္ကလည္း ၿငႇိမ္းသတ္ျပန္၏။

သန္းေခါင္းခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ ဝန္လိုငွက္ ပင္ပန္းလာ၍ လိပ္ကို အကူအညီ ေတာင္းရ၏။ လိပ္သည္ ကိုယ္ကို ေရမွာလူးကာ ညြန္၊ ေမွာ္တို႔ကို ယူ၍ မီးဖိုမွာ ဝပ္ကာ မီးအလင္းကို ၿငႇိမ္း၏။

မုဆိုးတို႔သည္ ႏြယ္ႀကိဳးကို ႏႈတ္ၿပီး  လိပ္ကို အဝတ္ပုဆိုးျဖင့္ ရစ္ပတ္၍ ႏြယ္ျဖင့္ ခ်ည္၍ ဖမ္းၾက၏။ အားေကာင္းေသာ လိပ္သည္ မုဆိုးတို႔ကို ေရနက္ရာသို႔ ဆြဲေခၚသြား၏။ မုဆိုးတို႔သည္ ေရမွ ပင္ပန္းစြာ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ဖန္ မီးေမႊးၾကျပန္၏။

ေနာက္ဆံုး၌ ျခေသၤ့မင္းကို အကူအညီ ေတာင္းရ၏။ ျခေသၤ့မင္း ေရာက္လာ ေသာအခါ မုဆိုးတို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔ ထြက္ေျပးၾက၏။ ျခေသၤ့မင္းသည္ လိပ္ႏွင့္ ငွက္တို႔အား မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔ျခင္း၏အက်ိဳးကို ေဟာၾကား၏။

ကု႐ုဂၤမိဂဇာတ္

ေရွးအခါက ဘုရားေလာင္း သမင္မင္းသည္ လိပ္၊ ေခါက္ရွာငွက္တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြ ဖြဲ႔၏။ တစ္ခါေသာ္ သမင္မင္းသည္ ေက်ာ့ကြင္းမွာ မိ၏။

ထိုအခါ လိပ္ႏွင့္ ငွက္တို႔က ကူညီၾက၏။ လိပ္သည္ သားေရေက်ာ့ကြင္းကို ကိုက္ျဖတ္၏။ ေခါက္ရွာငွက္သည္ အိမ္မွ ထြက္လာေသာ မုဆိုးကို မ်က္ႏွာမွာ အေတာင္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္၍ တားျမစ္၏။ ေခါက္ရွာငွက္သည္ မိုးလင္းခ်ိန္၌ မုဆိုးကို မတားျမစ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လိပ္ထံေျပး၍ သတင္းေပးရ၏။ ထိုအခါ သားေရေက်ာ့ကြင္းသည္ တစ္လြန္းသာ က်န္ေတာ့၏။ လိပ္၏ သြားတို႔လည္း ေႂကြလုလု ျဖစ္လာ၏။ သမင္မင္းသည္ မုဆိုး လာသည္ ကိုျမင္လွ်င္ သားေရႀကိဳးကို ႐ုန္းျဖတ္ကာ ေတာသို႔ဝင္ေျပး၏။ အားနည္းေနေသာ လိပ္ကိုကား မုဆိုးက ေကာက္ယူ၍ အိပ္မွာထည့္ၿပီး သစ္ငုတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္၏။

ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ လိပ္အဖမ္းခံရသည္ကို ျမင္ေသာ သမင္သည္ အားနည္း ဟန္ျပဳ၍ မုဆိုးကို ကိုယ္ေရာင္ျပကာ ေတာနက္ရာသို႔ ေခၚသြား၏။ မုဆိုးကို ေသြးေဆာင္လွည့္စားကာ မ်က္ေခ်ျဖတ္၍ လိပ္ထံ ျပန္လာ၏။ သစ္ငုတ္မွာ ခ်ိတ္ထားသာ မုဆိုး၏ အိပ္ကို ဦးခ်ိဳျဖင့္ ခ်ိတ္ယူ၍ လိပ္ကိုကယ္၏။

ထို႔ေနာက္ သမင္မင္းသည္ ငွက္ႏွင့္လိပ္တို႔ကို ဆံုးမစကား ေျပာၿပီး မုဆိုး၏ အႏၲရာယ္မွ လြတ္ရာသို႔ သြားၾက၏။

ဆင္းရဲေသာ္လည္းမႏွိမ္ခ်ျခင္း

မိတ္ေဆြေကာင္းမည္သည္ အသားစီးရမွ ေပါင္းသင္းသူမဟုတ္။ ဂုဏ္ရွိမွ ခ်ဥ္းကပ္သူ မဟုတ္။ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေသာ မိတ္ဖက္ကိုေသာ္လည္း မႏွိမ္မခ် ကိုယ္ႏွင့္ ထပ္တူ ခ်ီးေျမႇာက္ႏိုင္သူ၊ ေဖးမ ကူညီသူ ျဖစ္၏။

ဆင္းရဲေသာ မိတ္ေဆြကို ခ်ီးေျမႇာက္ရာ၌ ကာဠကဏၰိဇာတ္ေတာ္လာ အနာထပိဏ္ သူေဌးသည္ အတုယူေလာက္သူ ျဖစ္၏။

ကာဠကဏၰီဇာတ္

ကာဠကဏၰီသည္ အနာထပိဏ္ သူေဌး၏ မိတ္ေဆြျဖစ္၏။ ကာဠကဏၰီႏွင့္ အနာထပိဏ္တို႔သည္ ငယ္ေဖာ္ကစားဖက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ အတူ ပညာသင္ယူဖက္လည္း ျဖစ္ၾက၏။

အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အနာထပိဏ္ ခ်မ္းသာခ်ိန္၌ ကာဠကဏီၰသည္ ဆင္းရဲေန၏။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္သြား၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အနာထပိဏ္သည္ ဆင္းရဲေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို အိမ္မွာေခၚထား၍ ေစာင့္ေရွာက္၏။ ကာဠကဏၰီသည္ အနာထပိဏ္ သူေဌး၏ ဥစၥာတို႔ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးရ၏။

တစ္ခါေသာ္ အနာထပိဏ္သည္ မိမိအပိုင္စားရေသာ ႐ြာသို႔သြားစဥ္ ကာဠကဏၰီကို အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့၏။ အနာထပိဏ္မရွိဟု သတင္းၾကားေသာ သူခိုးတို႔သည္ လက္နက္ကိုယ္စီျဖင့္ အနာထပိဏ္၏ အိမ္ကို ဝိုင္းရံၾက၏။

ကာဠကဏၰီသည္ ခိုးသူတို႔ ေရာက္လာသည္ကို သိ၍ အိမ္ထဲ၌ လူမ်ားရွိေနဟန္ ျပဳ၏။ “ခ႐ုသင္းမႈတ္ေလာ့၊ စည္တီးေလာ့” စသည္ျဖင့္ အိမ္တြင္း၌ ပြဲသဘင္ က်င္းပေနဟန္ေဆာင္၏။ ခိုးသူတို႔သည္ အထင္မွားကာ လက္နက္တို႔ကိုစြန္႕၍ ေျပးၾက၏။ မိတ္ေဆြေကာင္း ကာဠကဏၰီေၾကာင့္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ ပစၥည္းမ်ား မဆံုး႐ံႈးရျခင္း ျဖစ္၏။

ဆင္းရဲေသာမိတ္ေဆြကို မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ကူညီသင့္ေၾကာင္း၊ ထိုမိတ္ေဆြက ျပန္လည္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေၾကာင္း ဤဇာတ္ေတာ္၌ ထင္ရွား၏။

(ဆက္ရန္ . . . . .)